Prawidłowe oddychanie.

Ćwiczenia oddechowe są jednym z najbardziej istotnych punktów treningu karate. Celem ich jest nie tylko odświeżenie systemu oddechowego, ale również wzmocnienie dolnej strefy brzucha. W konsekwencji tego ćwiczenia oddechowe są ćwiczeniami brzuch.

Prawidłowe oddychanie polega na odpowiednim, mistrzowskim napinaniu mięśni ciała i koncentrowaniu siły w danej sekundzie, które to obie wartości można uzyskać tylko poprzez właściwe techniki oddychania. Jedna z zasad fizycznych głosi, że największą siłę uzyska ciało w momencie wyrzucenia z siebie ponad połowy objętości powietrza. Znają tę zasadę doskonale ciężarowcy, oszczepnicy czy dyskobole. W karate przykładem właściwego użycia kontroli oddechu jest Kiai.

Kiai jest przenikliwym okrzykiem wychodzącym z dolnej partii brzucha i porównywanym z pomrukiem atakującego tygrysa. Krzyk ten powoduje zwiększenie pewności siebie, poprawia skuteczność techniki, a także jeśli wykonany jest w odpowiednim momencie przyczynia się do obniżenia pewności siebie przeciwnika, a nawet wywołuje szok.

Kata (formy)

To z góry przygotowane formy demonstrowania obrony, ataku i kontrataku. Masutatsu Oyama twierdzi, że aby zrozumieć kata trzeba myśleć o karata jako o swego rodzaju języku. Techniki karate interpretować można jako litery alfabetu, kata (formy) będą odpowiednikiem wyrazów i zdań, kumite (walka) analogiczne z rozmową.

Jednym z głównych motywów stworzenia części ćwiczeń formalnych było to, że dają one możliwość wykonywania technik w ruchu w pełnej formie i sile.

W karate , w odróżnieniu od judo, tylko niewiele technik może być zademonstrowanych z pełną siłą bez obawy fizycznego uszkodzenia partnera. Kata pozwalają wypełnić tę lukę. Stwierdzono, że w sportowym kumite ćwiczący wykazuje tendencję do używania tylko ulubionych i najlepiej opanowanych technik i postaw, nastawiając się na zwycięstwo albo na to, by nie przegrać.

W walce sparingowej niechętnie używa się technik, w których ćwiczącemu brak jest doświadczenia, w kata zaś ćwiczący zmuszony jest stosować bardzo wiele różnych postaw i technik pozwalając na osiągnięcie dużego stopnia zaawansowania w ich wykonywaniu i wszechstronności. W kata ćwiczący powinien opanować elastyczność technik i postaw.

Niektóre z ćwiczeń formalnych są proste i krótkie, inne długie i bardzo skomplikowane. Niektóre kata są przeznaczone do uzyskiwania szybkości, inne do ćwiczenia specjalnych metod oddychania, a także do opanowania dynamicznego napinania mięśni. Aby perfekcyjnie opanować jeden układ należy ćwiczyć od trzech do dziesięciu tysięcy razy.

Kumite (walka)

Pierwotnie walka w karate była konfrontacją na śmierć i życie, takie były bowiem realia, w których karate powstawało. Wówczas w tej walce nie było żadnych ograniczeń.

Różnie przedstawiają się dziś metody walki w poszczególnych stylach karate. Albo dopuszcza się w nich atak na głowę i szyję , zakładając jednak, że uderzenia nie mogą dochodzić bezpośrednio do ciała przeciwnika, albo muszą być zatrzymywane tuż przed osiągnięciem celu (shotokan), albo stosuje się ochraniacze na tułów, dopuszczając nań uderzenia i kopnięcia, głowę wyłącza się jako cel ataku (taekwondo), czy też walczy się wkładając plastikowe hełmy, rękawice i protektory, dopuszczając ataki na głowę i korpus.

W karate kyokushin wolna walka (jiyu-kumite) jest najbardziej zaawansowaną formą karate – jego esencją. Twarz, szyja, kręgosłup, genitalia i stawy kolanowe są wyłączone jako cel ataku. Istnieje duża różnica między walką budo-karate (w dojo), a zawodami sportowymi. W praktyce okazuje się, że zawodnik osiągający sukcesy sportowe niekoniecznie jest dobry w wolnej walce. Nie należy zapominać, że powinno się dążyć do szczytu umiejętności w karate, ktrórym jest walka budo-karate, a także doskonałość pozwalająca nasukces w walce bez względu na przepisy. Bardzo istotny jest więc trening techniki podstawowej oraz kata.

Tamashiwari (sztuka łamania).

Większość ludzi uważa, że trzeba użyć jakiejś tajemnej siły, aby zwykły śmiertelnik mógł rozbić deskę, kamień lub wielką bryłę lodu używając do tego gołych rąk. W taki sposób ludzie widzą tamashi-wari.

W rzeczy samej, aby złamać deskę gołą ręką nie trzeba żadnych tajemnych mocy. Ciało ludzkie nie jest stworzone do łamania desek czy kamieni. Mimo to drogą wieloletniego treningu techniki, szybkości i maksymalnej umysłowej koncentracji możliwe są niewiarygodne wyczyny.

Tamashi-wari są ważnym elementem treningu na poziomie mistrzowskim. Podczas zawodów zawodnicy przystępują do próby tamashi-wari łamiąc sosnowe deski (30x20x2,5) czterema różnymi technikami: seiken (pięść), shuto (kant dłoni), empi (łokieć), kakato (pięta). Rekord złamanych desek należy do Akira Masuda, ustanowiony w 1984 roku, złamał 6 desek – seiken, 7 desek – empi, 8 desek – shuto i 8 desek – kakato, razem 29 desek.