Funkcjonuje obecnie przekonanie, iż karate jest czysto japońską sztuką walki, podobnie jak sumo czy kendo. Tymczasem źródła historyczne wskazują, że kolebką karate są Chiny, a nawet Indie – jeśli nie brać pod uwagę faktu, że metody pokrewne karate znane było w starożytnej Grecji (pankration). Droga, jaką przebyło karate nim dotarło do Japonii jest długa i liczy wiele wieków.

W 520 roku n.e. hinduski mnich Bodhidarma przybył pieszo z Indii do Chin, by nauczać tam Buddyzmu Zen. Studiując techniki ataku zwierząt i owadów oraz siły natury, Bodhidarma złączył je ze specjalnymi technikami oddychania i stworzył w ten sposób podstawy pod legendarny system walki bez broni, w oparciu o koncentrację psychiczną. Zbudował także świątynię Shaolin w prowincji Honan, gdzie udzielał swym mnichom nauk. Pomostem , którym karate przedostała się z Chin do Japonii, była wyspa Okinawa.

Drugą ważną datą w historii karate jest rok 1609, kiedy to japoński ród Satsuma, po porażce z rodem Tokugawa, skierował się na wyspy archipelagu Ryukyu, w skład którego wchodzi również wspomniana Okinawa. Okupacja wyspy trwała przez 250 lat. Zakaz posiadania jakiejkolwiek broni sprowokował tubylców do studiów nad walkami wręcz. W zupełnej tajemnicy, najczęściej nocą, mieszkańcy Okinawy – korzystając z doświadczeń różnych stylów chińskich – ćwiczą Okinawa-te. Była to metoda powstała z połączenia stylów Chuan-Fa i Tode.

Jednym z mistrzów okinawskich był Gichin Funakoshi, który demonstrował swą sztukę walki w Kioto w 1915 roku. Jest to trzecia ważna data. Funakoshi – zwany ojcem karate – pozostał w Japonii na stałe, wywierając ogromny wpływ na japońskie Budo. Wprowadził on do powszechnego użycia termin karate (tzn. pusta ręka), sama zaś sztuka weszła, obok judo, kendo i aikido, w skład japońskiego systemu walki – Budo. Gichin Funakoshi często powtarzał:
CELEM KARATE JEST PRAKTYKOWANIE WZNIOSŁEGO DUCHA POKORY.

Jest on także autorem zasady: KARATE NIGDY NIE ATAKUJE PIERWSZE.